WIERSZE MARIANA

 

 

         Już kiedyś wspominałem, że poszukiwacze swoich korzeni żyją nie tylko genealogią. Na potwierdzenie moich słów w ubiegłym roku zapoznaliśmy się z twórczością malarską współtwórczyni indeksów metrykalnych Rypina - Joanny Kowalskiej. Mieliśmy wówczas ucztę dla oka.

Dzisiaj proponuję kolejną ucztę, ale tym razem dla ucha. Z wielką przyjemnością przedstawiam fragment twórczości znanego toruńskiego genealoga amatora - Mariana Pniewskiego.

Jego wizyty w miejscach życia swoich przodków owocują kolejnymi utworami. Potrafi on ukwiecić pięknymi wierszami swoje odkrycia genealogiczne. Inne literackie dokonania umieścił w Kronice, pracy autorskiej dotyczącej historii rodzin Pniewskich i Wilczewskich, tym samym nadał jej swoistego kolorytu oraz niepowtarzalnego klimatu.

W prezentowanych utworach dostrzegam wielką miłości do Małej Ojczyzny – jego rodzinnego miasta Golubia – Dobrzynia.

 

Redaktor, wrzesień 2011r.

Zapomniana uliczka

 

Zapomniana uliczka, nasz maleńki świat

Na niej domki murowane, ślad minionych lat

Przytulone do czerwonego muru, historią przemawiały

A mieszkający tu ludzie nie tylko o wojnach rozprawiali

Tu się rodziły całe pokolenia, były wesela , pogrzeby

Po prostu, golubska epopeja.

Na zapomnianej uliczce, drzewa były jeszcze bardziej zielone

Kwiatem  majowym, jeszcze bardziej ukwiecone.

A w malutkich ogródkach, moc różnego ziela

Od przysłowiowej pietruszki, do prawdziwego chmiela.

Gwar dziecięcych głosów codziennie tu rozbrzmiewał

Kwiat golubskiej młodzieży coraz bardziej dojrzewał

A zakochane pary miłość tu swą wyznawały

Pierwsze nieśmiałe pocałunki i lube westchnienia

Dziewczęta, chłopcom rozdawały.

Zapomniana uliczka, ukochany nasz mały świat

Tylko wspomnień bez liku tu zostało

A  w mej dłoni czerwony zwiędły już kwiat.

Dziś na naszej uliczce jakoś pusto i cicho

Więc nie budźmy tej ciszy, bo porwie ją licho.

 

Toruń / Marian Pniewski

 

 

 

Tęsknota Serca

 

Jednego serca, serca mi  dziś trzeba

A wtedy z radością polecę ponad skłony nieba

Sercem tym otwierać będę wszystkie bramy

Bać się będą mnie wtedy wszyscy tyrani.

Dobroci wielkiej co dzień oczekuję

Kogoś niezwykłego oczyma wypatruje

A gdy to się spełni, podziękuję Bogu

I z wielką  radością powitam u progu.

A gdy nadejdzie ta ostatnia godzina

I zegar mój wskazówki swoje zatrzyma

Pomyśl o mnie przyjacielu drogi

I odprowadź mnie na pańskie rozłogi.

A gdy potem zawitasz i staniesz przy mym grobie

Mów mi  wtedy o znajomych , troszeczkę o sobie

O stronach rodzinnych tam w golubskiej ziemi

Bo tam miasteczko nasze i wzgórza w zieleni

Tam zamczysko murowane i rzeka i las

Ach , szkoda mój przyjacielu drogi

Że nie ma tam już nas.

 

Toruń . Dn.15.05.11r. /  Marian Pniewski /

 

 

 

Dobranoc – Pożegnanie

 

Już wieczór nad naszym miasteczkiem

A nad nami  księżyc i gwiazd mrowie

Przed nami w dolinie rząd ulicznych latarni

Świecących jak żywe pochodnie

W blasku tego światła widoczna

Nasza uliczka cicha i mroczna

Bo przecież tam nas już nie ma

W tej naszej uliczce zapomnienia.

Stoimy na zamkowym wzgórzu

Może ostatni to już raz

Spoglądając na miasto, na rzekęi widoczny w oddali ciemny las

Ach ,to pożegnania nadszedł już czas

Już czas.

Wyjeżdżam  ciemnością nocy okryty

Żalem i smutkiem przybity

Czy wrócę tu jeszcze, któż to wie?

Czy zobaczę Cię jeszcze, jak w uroczym śnie?

A gdybym już tu nie wrócił

Przyjacielu mój drogi

Niech więc Twoje  poniosą Cię nogi

Do tego miejsca naszego ostatniego wspomnienia

I proszę , zostaw tam swój ślad

W naszej uliczce zapomnienia.

 

                                                           Toruń  / Marian Pniewski /

 

 

Podwórkowa ławeczka

Na naszym podwórku ławeczka stała

Ni to za duża , ani za mała

Na niej to w  upalne letnie wieczory

Sąsiedzka brać prowadziła spory

Ach, jakie dysputy się na niej toczyły

A to o dzieciach, a to czy w szkole były.

Jedna sąsiadka drugiej przepis podaje

Jak się przyrządza potrawy z jajek.

Sąsiad z sąsiadem trochę po kryjomu

Wódeczkę spijają zrobioną w domu.

A Zosia z Janinką córką sąsiadki

Rozprawiają żywo  jak dwie dzierlatki.

I tak to na podwórzu w lubym nastroju

Upływają sąsiedzkie chwile letniego wieczoru

A gdy już lato w dal uleciało

Podwórze jesień, a potem zimę witało.

Opustoszało podwórko i ławeczka też pusta

Nie ma już sąsiadów i dzieci gwar ustał.

Po jakimś czasie i ławeczka znikła

Pozostała tylko już pamięć, delikatna

 Jak pajęcza nitka.   

                                       Toruń (Marian Pniewski)