Lipczyński Władysław Michał herbu Korwin

Ostatni właściciel Złotopola

                   Władysław Michał Lipczyński herbu Korwin urodził się 27 sierpnia 1883 r. w Majdanie Ostrowskim guberni siedleckiej. Był synem Leona i Stanisławy z Andrychiewiczów. Ślub zawarł w 1908 r. we Lwowie z Heleną Brygittą Renzenberg, córką Wincentego Renzenberga, nadinspektora kolei państwowych[1].

Rodzice Władysława Lipczyńskiego na pocz. lat 20. XX w. byli właścicielami majątku Kolano, który w 1923 r. Władysław od nich odkupił[2]. Jednak już w 1926 r. nabył od rodziny Ostrowskich majątek Złotopole koło Lipna.

Władysław Lipczyński był hodowcą gołębi. W 1927 r. urządził polowanie, w którym ustrzelono 300 sztuk gołębi. Połowę ustrzelonych ptaków ofiarował szpitalowi w Lipnie na rzecz chorych. W polowaniu, oprócz właściciela, uczestniczyli: ks. T. Lubomirski, ks. Puzyno, hr. Suski oraz wielu gości z Warszawy[3].

Władysław Lipczyński był jednym z ofiarniejszych ziemian naszego regionu. W 1931 r. wspomógł materialnie Polski Czerwony Krzyż - Oddział w Lipnie w postaci 5 korcy ziemniaków na pomoc bezrobotnym[4].

W 1932 r. w Lipnie dzięki Władysławowi Lipczyńskiemu mógł powstać stadion, który funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Grunta pod stadion w ilości 5 mórg Władysław Lipczyński odstąpił Wydziałowi Powiatowemu za należności podatkowe[5].

W dniu 19 listopada 1933 r. majątek Złotopole nawiedził groźny pożar, który doszczętnie strawił murowany dwór. Pomimo solidnej konstrukcji dwór pomiędzy ścianami posiadał wysypkę torfową, która była podatna na zapalenie i pomimo akcji ratowniczej ogień szalał przez 48 godzin[6].

                                               Dwór w Złotopolu, fot. ze zb. W. Czarneckiej

                      Po pożarze Lipczyński podjął się przywrócenia dworu i odbudowano go do stanu surowego. Plany dokończenia budowy przerwał wybuch II wojny światowej. Okupanci początkowo planowali, aby w dworku otworzyć szkołę rolniczą, jednak zarządca majątku rozebrał budynek, zaś materiały z niego pochodzące wykorzystano do budowy obiektów gospodarczych w Karnkowie[7].

Władysław Lipczyński po wybuchu II wojny światowej, podobnie jak inni ziemianie z powiatu lipnowskiego, 24 października 1939 r. udał się na rzekomą konferencję zorganizowaną w Lipnie przez Niemców. Na zebraniu aresztowani zostali wszyscy zebrani ziemianie powiatu lipnowskiego i wywiezieni w okolice Królewca[8].

Pod koniec 1939 r. podczas transportu Władysław Lipczyński zachorował, podobnie jak właściciel Radomic Tadeusz Świecki. Obaj zostali umieszczeni w szpitalu polowym, gdzie Lipczyński zmarł[9].

Helena i Władysław Lipczyńscy mieli dwóch synów: Jana Grzegorza (ur. 1909 w Kolanie) i Jerzego Wincentego (ur. 1912 w Kolanie). Jerzy Wincenty ożeniony w 1933 r. z D. Prosińską podczas II wojny światowej brał udział w Powstaniu Warszawskim, jako członek AK, pseudonim „Szczerbiec”. Przydzielony do 1 Dywizjonu 7. Pułku Ułanów[10]. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po wojnie osiadł w Szczecinie, gdzie pracował jako adwokat. Zmarł w dniu 8 października 1991 r. Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.

Starszy z synów Jan Grzegorz ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Podczas II wojny światowej pełnił służbę wojskową na stanowisku dowódcy plutonu w 3 szwadronie 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej, który stacjonował w Płocku. Był uczestnikiem wojny obronnej 1939 r. Został wzięty do niewoli i osadzony w oflagu, gdzie przebywał do 1945 r.[11] Posiadał numer jeniecki 133, oflag II C, czyli Woldenberg (obecnie Dobiegniew)[12].

Majątkiem  Złotopole o powierzchni 550 ha podczas okupacji niemieckiej, nazywanym Guldenacker, zarządzał Bruno Kasper[13].

Po wojnie  majątek Złotopole o wielkości 267,23 ha został przejęty przez Skarb Państwa  na cele reformy rolnej na mocy Dekretu PKWN z dnia 6 września 1945 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej[14]. Przejęto też nieczynną z powodu uszkodzeń suszarnię cykorii[15].

Po dawnym majątku dworskim zachował się częściowo podworski park z przełomu XIX/XX w. Głównym elementem parku są drzewa i krzewy, których w 1988 r., oprócz drzewek owocowych, było aż 30 gatunków[16].

                                                                                                     Dorota Kostecka